Epitafium
Psa – psie epitafia
Czekaja na nas za TĘCZOWYM MOSTEM...
Stela
Pożegnanie zadedykowane Steluni za Tęczowym Mostem
" Dokąd idą psy gdy odchodzą?
No bo jeśli nie idą do nieba
To przepraszam Cię Panie Boże
Mnie tam także iść nie potrzeba.
Ja proszę na inny przystanek
Tam gdzie merda stado ogonków
Zrezygnuję z anielskich chórów
tudzież innych nagród nieboskłonu.
W moim niebie będą miękkie sierści
Nosy, łapy, ogony i kły
W moim niebie będę znowu głaskać
Moje wszystkie pożegnane psy."
===> Moje psie niebo - Barbara Borzymowska
wiersze Barbary Borzymowskiej o psach
Mara
Moja Mara się w psiego zmieniła anioła.
Choć właściwie za życia także była taka.
Tyle dała swych czarów wszystkim dookoła,
że zbrakło jej dla siebie by pokonać raka.
Dziś jest nas czworo. Dwoje gdy z domu wychodzę,
a ona, tak jak zawsze, jest przy mojej nodze,
i dwoje w lepszym świecie, na łąkach niebieskich,
gdzie też swych wiernych ludzi mają zmarłe pieski.
Bo żaden pies na świecie nie odchodzi całkiem.
Gdy z człowiekiem wymienią się duszy kawałkiem,
to jej przybywa... Z duszą jak ze szczęściem jest:
więcej duszy ma człowiek i więcej ma pies.
pogrążony w żalu • Marek Majewski - http://www.psy.pl/?O=3736
Kazan-pożegnanie
Śpij piesku, śpij...
już odpocząć trzeba
Może będziesz miał
swój kawałek nieba
Może będzie tam
piękniej niż tu teraz
Może spotkasz tych, których tu już nie ma...Śnij, piesku śnij...
w snach jest zawsze pięknie
Ciepły dom, miejsca dość
na twe wierne serce
Przyjdzie czas spotkać się
potarmosić uszy
lub razem na spacer znowu gdzieś wyruszyć
Lecz dziś sobie śnij
a czas łzy osuszy
15.05.04
Kazan był z nami 12 lat. Był wspaniałym
psem, prawdziwym przjacielem.
Jego choroba była przyczyną naszego rozstania, przeżyliśmy je
bardzo
i zawsze będzie w naszych sercach miał swoje miejsce...Lidia
http://www.naszemiasto.pl/pies/tresc/536380_360_7.html?ses_nm=183d70afd8be2705c23e404e586cbd59
Epitafium lorda Byrona
dla Boatswaina jego Nowofundlanda 30.11.1808 r.
Gdy z swoich przodków dumny, a nieznany sławie
Samozwany pan ziemi rzuca świat w obawie;
Drogocenne marmury, łez płatnych potoki
Głoszą zebranym tłumom, czyje grzebie zwłoki;
I gdy już ciało martwe pochłonie mogiła,
Kłamstwo cnoty zeszłego w potomności przesyła;
A pies, wierny przyjaciel, niczym niezrażony
Pierwszy go przywita, pierwszy do obrony,
którego serce jedno własnością jest biednych,
który żył, walczył, dychał dla nas tylko jednych.
A pies już przestał służyć człowieka potrzebie,
Ten mu odmawia nawet i przytułku w niebie! ...
Człowieku ! Kruchy zlepku ożywionej gliny,
Ty, co nie jesteś panem i jednej godziny,
Kto cię raz dobrze poznał, ze wstrętem omija,
Boś ty podły jak robak, zdradliwy jak żmija.
Twoja miłość jest chucią, twoja przyjaźń zdradą;
Twój uśmiech jest szyderstwem, a za twoją radą
Kto się kiedy odważył śmiało stawiać kroki,
Uznał, lecz już po czasie, co za błąd głęboki
Zaufać w twoje słowo: boś z rzędu ostatni,
Pychą tylko przewyższasz zwierząt orszak bratni.
Przechodniu ! przy tym grobie nie zatrzymuj kroku,
Nie chciałbyś łezki jednej swemu ująć oku
Dla mego przyjaciela, co tutaj spoczywa...
Jednego tylko miałem ! Ten grób go pokrywa !
George Byron - Nagrobek psa - http://www.tsson.friko.pl/psy.htm
Zimowe wspomnienie nad grobem Beja
22.02.2009 r.
Śpisz nasz chłopczyku pod śniegową kołderką,
Śpiewają ci ptaki i szumi morski wiatr,
Wkrótce dla ciebie zakwitną krokusy,
Za to coś nam przynosił od lat.
Czy letni upał, czy jesienna słota,
Ty już na zawsze patrzysz na swój dom.
A my marzenia snujemy nieśmiałe,
Byś towarzyszył zawsze naszym snom.
Nigdy nie mogę ciebie zapomnieć,
Każda myśl ciebie mi przypomina,
Żyjesz na zawsze w naszych wspomnieniach,
Radosna z tobą była każda godzina.
Dałeś nam tak wiele przez twe życia lata,
Od małego szczeniaczka, aż po czasu kres.
Teraz cię także wciąż wspominamy,
Tyś nasz na zawsze najwspanialszy pies.
Żyję w nadziei nieco nieskromnej,
Że gdy już minie mego życia czas,
Ty ze szczekaniem powitasz mnie w niebie,
I już na zawsze będziesz wśród nas.
Valle - po trzech latach od odejścia Beja...
Epitafium dla Niki
ze strony: http://www.wiadomosci24.pl/artykul/epitafium_dla_niki_43015.html
Z ufności do ludzi,
Instynktom nie wierzy.
Tak wierna jak...
W tej ziemi tu leży.
Zatruła się wiarą,
W humanizm człowieka.
Przechodniu stań chwilę,
Być może... zaszczeka.
[Andrzej Pieczyrak]
EPITAFIUM dla ukochanej SARKI...
A więc odeszłaś,
cichutko, leżąc na swym miejscu,
tak, aby nikt ci nie przeszkadzał.
Styrana długim i szczęśliwym życiem
pozwoliłaś jedynie na mą podróż,
i poczekałaś ze swym odejściem
na mój powrót,
abym mogła cię wziąć na ręce
po raz ostatni.
Podniosłaś już obolałe ciało jeszcze raz,
tak,że poczułam twój wzrok na mej twarzy.
Wiedziałaś, że już jestem przy tobie,
Szkoda, że to był ten raz ostatni.
Marguerite - http://www.niechcianeizapomniane.org/forum/-vp16743.html
Są pewne rytuały, które zachowuję:
więc: tapczan tylko w połowie zajmuję,
nóg pod stół kuchenny nie wsuwam za daleko.
drzwi otwieram szybko, by nie za długo czekał.
Chodzę na spacer drogą utartą od lat.
Ja i cień mojego psa.
[Alutka]
Wierzę, że gdzieś w zaświatach
cierpliwie, z nosem przy drzwiach
czeka na mnie kudłata
dusza mojego psa
I słysząc kroki mej duszy
uniesie klapnięte uszy
i chmury nad nieboskłonem
rozpędzi ogonem
Potem mnie w progu przewróci
gdy już uchylą się wrota
i wtedy w proch się obróci
nasza tęsknota
[Laenia]
Lisek - pies, który sam sobie wybrał Panią...
Piękny i mądry. Który kochał i który był kochany.
Odszedł w kwietniu 2018 r.
Czeka na nas za Tęczowym Mostem...
...I wy, warszawskie psy, w dniu kary
Psi obowiązek swój spełnijcie,
Zwyjcie się wszystkie i zbiegnijcie
Straszliwe pomścić swe ofiary.
Za psy bombami rozszarpane,
Za zmarłe pod strzaskanym domem,
Za te, co wyły nad swym panem,
Drapiąc mu ręce nieruchome;
Za te, co z wdziękiem beznadziejnym
Łasiły się do nieboszczyków,
Za śmierć szczeniaków, co w piwnicy
Jeszcze bawiły się w koszyku;
Za biegające rozpaczliwie,
Pozostawione po mieszkaniach,
W dymie duszące się, półżywe,
Pamiętające o swych paniach;
Za nastroszone, za wierzące,
Że człowiek wróci- bo pies czeka:
I tak, w pozycji czekającej,
Siadł ufny pies na grób człowieka;
Za wzrok błagalny, przerażony
Tumultem, trzaskiem, pożarami,
Za psy, co same pazurami
W ogrodach ryły sobie schrony
-Za wszystkie męki i niedole,
Własne i tych, co was kochali
Śród wspólnych ścian i śród rozwalin,
Zwyjcie się, bracia, na Psie Pole!
Julian Tuwim (Wiersz z tomiku "Kwiaty Polskie")
|
TĘCZOWY MOST |
Nemo - psu, którego bardzo kochałam
Zawsze wiernie ci służyłem.
Teraz ciało już zmęczone.
Oczy gasną. Uszy słyszą
głos, co w inną wzywa stronę.
Muszę pójść po moście z tęczy
gdzie kraina jest daleka.
Tylko nie płacz, panie, proszę.
Będę tam na ciebie czekał.
Kalina Beluch
(odwiedziny:
)
